“Van reclame-materiaal een tas maken” luidde de opdracht op de academie. Een schoenendoos vol met Boomerangkaarten was het antwoord op deze opdracht. Kaarten rangschikken op kleur, snijden, vouwen, perforeren en rijgen. Voilà daar was mijn tas. De vormgeving leek geenszins op een tas, maar de vorm die was ontstaan, was een prachtige beweegbare constructie.
Mijn verzameling Boomerangkaarten was te karig om een eerste object van te bouwen. Na heel wat cafés en bioscopen te hebben afgestruind, om daar de rekken met gratis kaarten leeg te halen, belandde ik in het distributiecentrum van Boomerang in Amsterdam. Een zeecontainer vol Boomerangkaarten, allemaal bestemd voor recycling, mocht ik helemaal leeghalen. De kaarten kregen bij mij een tweede leven.
Met veel kaarten van één en hetzelfde ontwerp ontstonden er grafisch veel meer mogelijkheden. In mijn objecten zoek ik naar kleurrijke combinaties. Boomerangkaarten zijn vaak fel van kleur en hebben een glans, waar ik in de objecten optimaal gebruik van maak. Beweging is één van de uitgangspunten van mijn ontwerpen. Er zit beweging in de vorm of de vorm suggereert beweging. Beweging en constructie hangen nauw samen. De beweging wordt bepaald door de constructie.
Een object realiseer ik door eerst te experimenteren met de constructie. Door het ansichtkaart formaat ben ik altijd gebonden aan een maximaal formaat in de lengte en/ of de breedte. Vervolgens kies ik bijpassende kleurencombinaties. Daarna volgt het proces van snijden, vouwen, perforeren en rijgen. Het vouwen kan op veel verschillende plaatsen gebeuren, in de trein of tijdens een vergadering. Het is fantastisch om te zien hoe nieuwsgierig mensen zijn als je kaartjes zit te vouwen. Soms krijg ik zelfs de vraag of ze mee mogen vouwen. Het proces van rijgen is vergelijkbaar met breien. Kaart na kaart aanrijgen.
Mijn objecten belichten niet alleen de kunstzinnige en constructieve mogelijkheden van papier, maar ook de vergankelijkheid en de kwetsbaarheid van papier. Papier is als wegwerp artikel zo verweven in ons dagelijks bestaan dat we er niet onmiddellijk het label ‘kunst’ aan hangen.
Martine